Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ τὸ Θαῦμα...

Τοῦ ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΥ, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὡς «τεκοῦσα τῶν πάντων ἁγίων ἁγιωτάτον Λόγον» ἔχει ἄπειρον πρὸς Θεὸν παρρησίαν. Φυσικὸ ἐπακόλουθό τῆς παρρησίας εἶναι τὸ θαυματουργικό της χάρισμα. Ἔτσι «οὐδεὶς προστρέχων πρὸς Αὐτὴν κατησχυμμένος παρ’ αὐτῆς ἐκπορεύεται ἀλλ’ αἰτεῖται τὴν χάριν καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως».

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ ἱεροὶ ὑμνογράφοι ἀναφέρονται συχνὰ στὰ «ἱερὰ θαυμάσια τῆς θεομήτορος». Γιὰ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας ἡ Παναγία εἶναι «βρύσις ἀπείρων θαυμάτων», «μεταβολὴ τῶν θλιβομένων», «ἀπαλλαγῆ τῶν ἀσθενούντων», «τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς», «τῶν νόσων ἰατρός, ποὺ ἐπιχέει στοὺς ἀνθρώπους», «τῶν ἰαμάτων τὸ δαψιλές». Δικαιολογημένα, ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος μὲ δέος ἀναφωνεῖ: «Οὐκ ἔστιν ἀριθμήσασθαι δυνατόν, μεγαλεία τα Σά, Θεονύμφευτε… τῶν ὑπὲρ νοῦν θαυμάτων Σου, τῶν τετελεσμένων διηνεκῶς».

Στὸ σημερινὸ γιορταστικὸ ἄρθρο θὰ προσεγγίσουμε τὴν.... ἔννοια τοῦ θαύματος καὶ θὰ ἀναιρέσουμε τὶς ἐναντίον του ἐνστάσεις.

Θαῦμα εἶναι ἕνα ἔκτακτο καὶ ἐκπληκτικὸ γεγονὸς ποὺ ὑποπίπτει στὶς ἀνθρώπινες αἰσθήσεις, ἀλλὰ δὲν ἑρμηνεύεται μὲ τοὺς νόμους τῆς φύσεως. Πρόκειται γιὰ ἕνα ἐκπληκτικὸ φαινόμενο, ποὺ ἀνήκει σὲ ὑπερφυσικὲς δυνάμεις, ἔχει αἰτία τὸν ἴδιο το Θεὸ καὶ γίνεται γιὰ κάποιο συγκεκριμένο πνευματικὸ σκοπό.

Τὸ Θαῦμα, ὡς μαρτυρία τοῦ ὑπερφυσικοῦ μέσα στὸ χρόνο, δὲν εἶναι ἕνα παρωχημένο φαινόμενο, ἀλλὰ κάτι ποὺ δίνει τὴν ἐκπληκτική του παρουσία σὲ ὅλες τὶς ἐποχές. Καὶ στὴν ἐποχή μας, παρόλη τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ὀρθολογιστικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς, ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς προσευχόμενης ἐκκλησίας γίνεται πολὺ συχνὰ μάρτυς θαυμάτων σὲ πολλὰ ἁγιασμένα προσκυνήματα τῆς πατρίδος μας καὶ τῆς ἁπανταχοῦ ὀρθοδοξίας, ὅπου ὁ Θεὸς διὰ τῶν θαυματουργῶν εἰκόνων τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν χαριτοβρύτων λειψάνων τῶν ἁγίων πραγματοποιεῖ αὐτὸ ποὺ εἶναι «ἀδύνατον παρ’ ἀνθρώποις».

Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἀρνεῖται τὸ θαῦμα εἶναι ἀντιεπιστημονική, γιατί ἡ ἐπιστήμη ἀσχολεῖται μόνον μὲ τὴν ἐντὸς τόπου καὶ χρόνου ἐμπειρικὴ πραγματικότητα.

Ἡ τυχὸν ἐνασχόλησή της μὲ θέματα μεταφυσικὰ σημαίνει ὑπέρβαση ἁρμοδιοτήτων καὶ πτώση στὸ λογικὸ σφάλμα τῆς μεταβάσεως σὲ ἕτερον γένος. Ὁ πραγματικὸς ἐπιστήμων δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὴ δυνατότητα τοῦ θαύματος, γιατί δὲν ἔχει ἁρμοδιότητα καὶ δικαίωμα νὰ τοποθετεῖ τὴν ἐπιστήμη σὲ χώρους ἀλλοτρίους, ὅπου βρίσκονται τὰ μεγάλα μεταφυσικὰ ζητήματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα καὶ τὸ κύρος της στὴν πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ ὑπερφυσικοῦ στοιχείου, τοῦ ὁποίου κύρια ἔκφραση ἀποτελεῖ τὸ θαῦμα.

Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὴ ἡ ἄποψη τοῦ διασήμου αὐστριακοῦ φυσικοῦ καὶ γεωφυσικοῦ Victor Hess, ποὺ τιμήθηκε μὲ τὸ βραβεῖο Νόμπελ γιὰ τὴν ἀνακάλυψη τῶν κοσμικῶν ἀκτίνων: «Ὡς ἐπιστήμων δὲν μπορῶ νὰ ἀμφιβάλλω γιὰ τὴν πραγματικότητα τῶν θαυμάτων. Δὲν μπορῶ νὰ βρῶ κανέναν ἀπολύτως λόγο, γιατί ὁ Παντοδύναμος Θεός, ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο, δὲν θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ ἀνακόψει ἢ νὰ ἀλλάξει ἐὰν Αὐτὸς τὸ εὕρισκε σοφὸ νὰ τὸ κάμει, τὴ φυσικὴ κατὰ μέσο ὄρο πορεία τῶν γεγονότων».

Ὁ μεγάλος βιολόγος Alexis Carrel, ξεκινώντας ἀπὸ περιπτώσεις θαυματουργικῶν ἐπεμβάσεων σὲ ἀσθενεῖς του, ὑποστηρίζει μὲ ἀδιάσειστα ἐπιχειρήματα τὴ δυνατότητα τοῦ θαύματος στὸ περίφημο βιβλίο τοῦ «Ἐπιστήμη καὶ Θαῦμα». Στὸ χῶρο τῆς ἰατρικῆς, παρὰ τὶς ἐκπληκτικὲς ἐπιτυχίες, ἐκπρόσωποι καὶ ἐρευνητὲς συμφωνοῦν γιὰ τὴν ὕπαρξη ὁρίων στὶς ἐπιστημονικὲς δυνατότητες πέρα ἀπὸ τὶς ὁποῖες κάθε θεραπεία πρέπει νὰ ἀποδοθεῖ στὴ θεϊκὴ ἐπέμβαση.

Ἀβάσιμη εἶναι καὶ ἡ ἄλλη ἄποψη ὅτι τὸ θαῦμα ὀφείλεται στὴ δύναμη τῆς ὑποβολῆς καὶ τῆς ὑπνωτιστικῆς ἐνέργειας. Ἡ ὑποβολὴ καὶ ὁ ὑπνωτισμὸς ἀσκοῦν πολὺ περιορισμένη ἐπίδραση μόνον σὲ περιπτώσεις νευρώσεων καὶ ψυχικῶν διαταραχῶν. Ποτὲ ὅμως δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ θεραπεύσουν ὀργανικὲς ἀλλοιώσεις. Σύμφωνα μὲ τὴ γνωμάτευση τοῦ εἰδικοῦ σὲ θέματα ὑποβολῆς Pierre Janet «ἡ ὑπνωτιστικὴ κατάσταση δὲν προσθέτει καμία ἄλλη δύναμη ἀνώτερη ἀπὸ τὴ μέση ἐνεργητικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν πρέπει νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὴν ὑποβολὴ ἡ τὸν ὑπνωτισμὸ ἐνέργειες ποὺ ὑπερβαίνουν τὴ δύναμη τῆς φυσιολογικῆς ἀνθρώπινης θελήσεως». Τὰ θαύματα ὅμως δὲν ἀναφέρονται μόνον σὲ νευροψυχικὲς ἀρρώστιες, ἀλλὰ κυρίως σὲ θεραπεῖες ὀργανικῶν παθήσεων, ὅπως τυφλώσεων παραλύσεων, σὲ ἀναστάσεις νεκρῶν πάνω στὶς ὁποῖες καμιὰ ἀπολύτως ὑποβολὴ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀσκηθεῖ.

proinoslogos

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr