Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

Ταύτά εστι τα καλά και ωφέλιμα τοις ανθρώποις

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ
15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017
Απόστολος: Τίτ. γ´ 8-15
Ευαγγέλιον: Λουκ. η΄ 5-15
Ήχος: β΄.- Εωθινόν: Η΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
«ίνα φροντίζωσι καλών έργων προΐστασθαι οι πεπιστευκότες τω Θεώ» (Τιτ. Γ  8)
Ο «πεπιστευκώς τω Θεώ»

Ίσως για κάποιους θεωρηθή υπερβολή το να προσπαθήσουμε να εξηγήσωμεν και ερμηνεύσωμεν τις δύο αυτές συγκεκριμένες λέξεις της σημερινής Αποστολικής περικοπής. Και αν ακόμη κάποιοι δεν μπορούν να τας εξηγήσουν με απόλυτον ακρίβειαν, όμως αντιλαμβάνονται ότι εδώ ο θείος Απόστολος Παύλος ομιλεί δι’ εκείνους που πιστεύουν εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Συνεπώς, δεν θα εμμείνωμεν εις την ερμηνείαν, αλλά εις τας υποχρεώσεις του «πεπιστευκότος».
Και άλλη φορά αναφερθήκαμε στο ύψιστο θέμα της πίστεως από την θέση αυτή. Πολύ σύντομα λοιπόν, να ειπούμε ότι η πίστις δεν είναι μόνον υπόθεσις καρδιάς και εσωτερικής διαθέσεως, αλλά είναι συνδυασμός πεποιθήσεων και καλών έργων. Τοιουτοτρόπως παρουσιάζει την πίστιν ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος εις την καθολικήν του επιστολήν. «Ώσπερ γαρ το σώμα χωρίς πνεύματος νεκρόν εστιν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστι» (Ιακ. Β  26). Χρησιμοποιεί δε, και το ευστοχώτατο παράδειγμα της σχέσεως σώματος και ψυχής. Πίστις συνεπώς υπάρχει και βιώνεται, όταν υπάρχουν αντίστοιχα και τα κατάλληλα έργα τα οποία και θα επιβεβαιώνουν την υπάρχουσαν πίστιν.
Επομένως, «ο πεπιστευκώς τω Θεώ», δια τον οποίον ομιλεί ο ιερώτατος Παύλος, είναι, όχι απλώς ο βαπτισμένος εις το Όνομα της Παναγίας Τριάδος και φέρων «τύποις» το όνομα «χριστιανός», αλλά – κυρίως – ο «φροντίζων καλών έργων προΐστασθαι».
«Ταύτά εστι τα καλά και ωφέλιμα τοις ανθρώποις»
Δεν είναι δε, τυχαίον το γεγονός, ότι τα καλά έργα εις την προκειμένην περίπτωσιν δεν είναι τα όντως καλά (νηστεία, προσ­ευχή, αγρυπνία, εκκλησιασμός), που αφορούν εις την προσωπικήν μας πνευματικήν κατάρτισιν, αλλά κυρίως εκείνα τα οποία βοηθούν τον συνάνθρωπόν μας. Αυτά είναι εκείνα εις τα οποία ο Κύριος δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα και τα οποία αξιολογούν εν προκειμένω περισσότερον και οι συνάνθρωποί μας. Άλλως τε δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι η Αγία Γραφή, βρίθει κυριολεκτικώς από λόγια Θεού τα οποία πρωτίστως αφορούν εις την πνευματικήν στήριξιν του πλησίον και δευτερευόντως εις την προσωπικήν σχέσιν εκάστου μετά του Θεού.
Ας θυμηθούμε εδώ ότι ο ίδιος ο Κύριος διέκρινε μεταξύ των δύο αυτών πνευματικών καταστάσεων. Και ως προ την προσωπικήν σχέσιν εκάστου μετά του Θεού, ωμίλησε δια τον προσωπικόν τρόπον με τον οποίον θα πρέπη να συμπεριφέρεται ο χριστιανός απέναντι εις τον Θεόν.
Επιλεκτικώς και μόνον θα υπογραμμίσωμεν εν προκειμένω αυτά τα αιώνια λόγια. Ως προς το θέμα της προσευχής, «Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις τον ταμιείόν σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ. ΣΤ  6). Ως προς το περί νηστείας, «Συ δε νηστεύων άλειψαί σου την κεφαλήν και το πρόσωπόν σου νίψαι, όπως μη φανής τοις ανθρώποις νηστεύων» (Ματθ. ΣΤ  17-18). Εις δε το περί συγχωρήσεως, «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος· εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. ΣΤ  14-15), και άλλα, πάρα πολλά.
Πόσα όμως, αλήθεια, είπε και για την συμπεριφορά μας απέναντι στον πλησίον! Πρώτα δε κυρίως, ότι την κρίσιν Του κατά την δευτέραν παρουσίαν Του θα την διεξάγη, με κριτήριον την διαγωγήν μας έναντι των ανθρώπων. Ας θυμηθούμε και πάλιν, «αμήν λέγω υμίν, εφ  ὅσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. ΚΕ  40)˙ Η ακόμη, « Ος δ’ αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης» (Ματθ. ΙΗ  6)˙ επίσης, «Αδελφοί, εάν τις εν υμίν πλανηθή από της αληθείας, και επιστρέψη τις αυτόν, γινωσκέτω ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακ. Ε  19-20) και βέβαια πολλά ακόμη τα οποία δεν μπορούμε να καταχωρήσωμεν δι’ ευνοήτους λόγους.
Το κυριώτερον όμως, κατά την ταπεινήν γνώμην μας, είναι εκείνο το οποίον ανέφερεν ο «Ραββί», συνιστώντας εις τους μαθητάς Του, να φυλάσσωνται από της «ζύμης των Φαρισαίων». «Παντα ουν όσα εάν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε· λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι» (Ματθ. ΚΓ  3). Τούτος ο λόγος, νομίζω, είναι η σύνοψις των όσων προανεφέραμεν. Εκείνα που βλέπουν οι άνθρωποι να πράττωμεν, είναι αξιολογώτερα από εκείνα που πιστεύεις μέσα σου. Το παράδειγμα, με άλλα λόγια, είναι εκείνο που ζητούμε όλοι μας, απ’ εκείνον που προσπαθεί να μας πείση με ωραία και πολλάκις αγιογραφικά λόγια.
Πίστις και έργα
Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου με τα οποία αρχίσαμε την παρούσαν, κυρίως δε η λέξις εκείνη, «προΐστασθαι», θα πρέπει αδελφοί μου αναγνώστες, να μας προβληματίση και να μας απασχολή διαρκώς. Το ότι είμεθα – τύποις έστω – μέλη της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι αφ’ ενός μεν, ευλογία δι’ εκείνον τον ίδιον τον πιστεύοντα. Αφ’ ετέρου όμως, είναι και «πνευματικόν βάρος» τεράστιον, διότι εκ της ιδικής μας πίστεως, εξαρτάται κυρίως η σωτηρία του … άλλου. Όσον και αν νοιώθωμεν άβολα αισθανόμενοι αυτήν την τρομεράν δέσμευσιν, γνωρίζομεν ότι, και ημείς δεν αρκούμεθα εις το γεγονός ότι … κάποτε εβαπτίσθημεν, αλλά εκείνο που «έπαιξε» αλλά και «παίζει» καθοριστικό ρόλο στην εν Χριστώ πορεία μας, είναι οι, δια του λόγου και της διδασκαλίας, κυρίως όμως δια του παραδείγματος, διδάσκαλοι και καθοδηγηταί μας.
«ος δ  ἂν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. Ε  19). Ο Θείος αυτός λόγος, μακάρι να γίνεται πάντοτε, η πνευματική μας πυξίδα, δια της οποίας, ασφαλώς θα διαπλεύσωμεν το τρικυμιώδες πέλαγος της παρούσης ζωής και καταντήσωμεν εις την αιωνίαν μακαριότητα. Αμήν.
Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε το σχόλιό σας